Somos xoves, somos fortes.

Título orixinal: Wir sind jung. Wir sind stark.

País: Alemaña.

Ano: 2014.

Xénero: Drama.

Dirección: Burhan Qurbani.

Duración: 123’

Data da estrea: 22/01/2015

Reparto: Devid Striesow, Jonas Nay, Trang Le Hong, Joel Basman, Saskia Rosendahl.

Guión: Martin Behnke, Burhan Qurbani.

Música: Matthias Sayer, Tim Ströble.

Fotografía: Yoshi Heimrath (B&M).

Vestuario: Juliane Maier.

Productor: Leif Alexis, Jochen Laube

Agosto de 1992. Trala caída do Muro de Berlín e a reunificación alemana, grupos de xóvenes de ideoloxía neonazi pasan os días entre rioltas nas rúas do distrito de Lichtenhagen, Rostock. A xenofobia, a recesión, e o desemprego levaos a atacar un refuxio de inmigrantes chamado “Casa dos Xirasois”. Os disturbios agrávanse e a policía retírase, desatándose unha noite de violencia ante unha vergoñosa multitude que observa e aplaude.

O director, Burhan Qurbani, emigrante de orixe afgana, investigou durante tres anos os feitos, co fin de rodar este episodio histórico. “Os acontecementos de Rostock estánse perdendo na memoria colectiva da sociedade (…) decidimos loitar contra o olvido”, afirma.

Qurbani, axudado por  Martin Behne no guión , intenta reflexar o acontecido dende distintos puntos de vista. A filme enfócase dende a mirada de tres protagonistas:

 -Stefan (Jonas Nay), de 17 anos, pertence ó grupo de xóvenes protagonistas dos asaltos, e que baixo a admiración a Hitler recoñecen ós extranxeiros como causantes de tódolos males da sociedade.

-Lien (Trang Le Hong), unha vietnamita que, coma moitos inmigrantes, loita por unha vida millor nunha nova Alemaña e que se atopa cunha sociedade hostil e inxusta

- Martin (Devid Striesow), pai de Stefan. Fai referencia ós políticos desta nova democracia, aos que niguén remata de crer. Concretados no seu propio interese e poder, son incapaces de gobernar un país consumido pola pobreza, as vellas ideas nazis e a desesperación.

“Somos xóvenes, somos fortes” fálanos do pasado e do futuro. O pasado que recordan os adultos, e o futuro incerto que lles espera os xóvenes. “O pasado morre e o futuro aínda non naceu. Nese momento aparecen os monstruos”

Cabe destacar a sublime fotografía en branco e negro, reflexo do pesimismo que se vive neses día nas rúas. Nembargantes, Qurbani prepara sorpresas visuais e técnicas, que farán ó espectador contaxiarse do sentimento vertixinoso das persoaxes. A atmósfera é tensa, a xornada transcorre coa conciencia de que unha desgraza vai ocorrer, e coa oscuridade e o caos estala tamén a cor.

O 24 de Agosto arde o refuxio.  Burhan Qurbani narra os sucesos con extraordinaria conciencia humana e documental, un conflicto de preocupante actualidade e que ilustra o brutal impacto dos cambios de réxime na xuventude. “O que se describe é un acontecemento que tivo lugar nun lugar e nun momento precisos pero que podería acontecer en calquer lugar e na actualidade”. Soamente coñecendo e comprendendo de onde ven ese “monstruo”, coma di Qurbani, póderase loitar contra él e reaccionar para que non volva ocorrer.

HOPE de Boris Lojkine

título orixinal:	Hope
país:	Francia
ano:	2014
xénero:	drama
dirección:	Boris Lojkine
duración:	91'
data da estrea:	FR 28/01/2015
reparto:	Justin Wang, Endurance Newton, Dieudonné Bertrand Balo’o, Martial Eric Italien
fotografía:	Elin Kirschfink
montaxe:	Gilles Volta
productor:	Bruno Nahon
producción:	Zadig Productions
distribuidores:	Pyramide Distribution

Cinema social, documentario, ficción romántica, viaxe epopeico... algo de tudo isto ten Hope. É difícil por a raia, entre a realidade e a ficción, no lugar exacto que ocuparía este filme. Incluso Hope, o título, ten un duplo sentido. Hope é o nome da protagonista, mais tamén é, a esperanza, a forza que move a tantísimos migrantes a deixar os seus lugares de orixen para iniciar unha viaxe clandestina cheia de perigos.

Hope narra unha desas viaxes. Léonard axuda a Hope e continuan a sua viaxe xuntos. El é camerunés e ela nixeriana, diferencia importante para o desenrolo da sua historia. O que comeza sendo unha relación de interese, vai evoluindo hacia o romance. Porén, esta historia de amor transcorre nun mundo nada romántico, Léonard e Hope falan mais de diñeiro que de sentimentos ao longo de todo o filme.

            O filme achégase ao documentario na construcción do escenario en que se moven as persoaxes e na descripción das relacións entre éstes. O ghetto é a estación no camiño, dirixido por burócratas corruptos e perigosas mafias que manexan ás persoas segundo as suas propias leises. Poucas veces foi visitado este mundo no cinema. En Hope, o realismo con que se debuxan estes centros de acollida e extorsión convírtese nun dos seus grandes atractivos, e fai del un filme orixinal.

          Esa recreación da realidade con ánimo documental, está na orixe do filme, e lógrase pola colaboración dos seus actores, non só como intérpretes, senon como asesores. O elenco é non profisional, na sua imensa maioria. Entre eles, interpretándose case a si mesmos, hai antigos "chairmans"(os xefes dos ghettos), falsificadores, policias... e son eles os que abren ese submundo, no que se moven ou moveron, ao director do filme, que o recolle e retrata con a exactitude que lle permite a súa experiencia como documentalista.

          Os dous protagonistas foron reclutados para o casting en ghettos ou suburbios. Justin Wang      (Léonard) foi descuberto no ghetto camerunés de Rabat e Endurance Newton( Hope) nun suburbio de Casablanca, despois de muitos meses de procura, dado que as mulleres nixerianas en Marrocos, raramente son libres, teñen amo. Unha nova realidade, as mulleres levan a pior parte, nengunha novidade. A sua complicidade, as suas miradas, a implicación nos seus roles veñen marcadas, seguro, pola sua experiencia vital anterior. Ningún actor podería comprender mellor cada situación interpretada.

           Hope non é unha película doada de ver, é dolorosa e repugna por momentos. Mais é preciso ver filmes como éste para compreender o que pasan aqueles aos que, en Europa, recibimos con valados e “concertinas”.