RESPIRE, de Mélanie Laurent

§  Director: Mélanie Laurent.

§  Reparto: Joséhine Japy, Lou de Laâge, Isabelle Carré, Claire Keim, Radivoje Bukvic...

§  Título orixinal: “Respire”.

§  Ano: 2014.

§  País: Francia.

§  Idioma: Francés, subtitulada en Castelán.

§  Duración: 90 min.

§  Guión: Mélanie Laurent, Julien lambroschini ( novela de Anne-Sophie Brasme).

§  Música : Marc Chouarian.

§  Fotografía: Arnaud Potier.

§  Productora : Move Movie/ Gaumont/ Mely Productions.

§  Xénero: Drama. Adolescencia.

§  Premios: 2014. Nominación de Joséphine Japy Premios César.

Basada na novela de Anne-Sophie Brasme, e co mesmo nome, “Respire” sumérxenos na vida de Charlie (interpretada por Joséphine Japy), unha introvertida adolescente de 17 anos. Filla dunha nai sumisa e un pai maltratador, a vida de Charlie sofre un radical cambio cando comeza a simpatizar coa nova rapaza do instituto, Sarah (Lou de Laâge). O que comeza coma unha relación de amizade perfecta, pronto irase transformando dramáticamente, ata que a debilidade e a dependencia chegarán á obsesión. 

 

“Respire” é a segunda largometraxe da polifacética Mélanie Laurent (París, 21 de febreiro de 1983). A actriz, cantante e agora directora é coñecida a nivel internacional pola súa interpretación no 2009 como Soshana, na película de Tarantino “Inglorius Bastards”. Ademáis, no 2006 gañou o Premio César a mellor actriz.

Estamos ante unha historia íntima, pero de grandes alcances introspectivos e narrativos. “A pasión é nociva no momento en que se torna excesiva”, cita o profesor de filosofía ó comezo da cinta, vaticinando o desastre. “Respire” é o diario dunha elección sadomasoquista e asfixiante. Charlie  parece disfrutar desta situación opresiva e na contra de alonxarse, asume aínda máis o seu papel de víctima. Nese intre Sarah desvela a súa verdadeira natureza, desencadeando un despiadado bullying escolar.

Laurent consegue plasmar á perfección ese ambiente de agobiante afogo, tanto físico coma mental. Créase unha atmósfera absorbente, o filme aspira a vida enchéndose dela, para logo expulsala de forma constante, exhalando ráfagas máis enérxicas nalgúns momentos da metraxe, coincidindo coas angustiosas crises asmáticas de Charlie. Trátase dun filme cun ritmo pausado pero emocionante.

As dúas protagonistas transmiten unha gran transparencia e naturalidade, chegando incluso a ser innecesarios os subtítulos. Ademáis os primeiros planos cun abusivo acercamento da cámara captan a perfección a intimidade das adolescentes, que choca coa frivolidade do ambiente. Coma broche final, un  logrado travelling lateral da cámara, presagio da natureza destructiva do filme e o seu imprevisible final.